Iste jornalista! Io le ha materialisate avante a me. Io le tene con su
capite figite in su jornal, de maniera que ille non pote que restar in iste
position. Ah, finalmente!
Dice me, bestia, ma qui pensava tu de facer stupide?
Ah! Tu sape que, si io reage contra illo que tu scribe, io pertine a un
minoritate!
Bestia! Assi tu pote scriber tu version domesticate del realitate!
Tu sape que, si es tu le jornalista qui scribe le nova, pro le majoritate
illo que tu scribe es veritate! Eh?
Qual avantage personal conseque tu con le facer isto?
Nihil! Dice me: nihil?
Tu satisface tu mesme necessitate de esser un verme, non es illo ver?
Que face tu? Tu non sape plus render te conto de qual sia le veritate e
qual sia TU idea del veritate. Il es un vita que tu scribe pro domesticar
le veritate! Tu ha apprendite a ganiar te le vita in iste maniera!

Il era a iste puncto, quando io le habeva in pugno, que ille terminava de
materialisar se e io restava con mi gazzetta tendite avante a me in un
expression folle.

Qual disgratia non poter maltractar un jornalista qui domestica le nova!
Io poterea esser cynico. Iste specie non pote rehabilitar se. Il es
simplemente inutile sperar in lor rehabilitation. Illes scribe sempre pro
ganiar un credibilitate sibyllin.

Le facto es que nos ha solmente iste specie de jornalistas. Le exception es
un raritate.

Mario