LE ROSA NIGRE

In un parve village in un certe parte de iste grande e
vaste mundo
viveva duo juvenes que se amava.  Ambes esseva multo
povre, ma omne le
alteres in su village anque lo esseva, e iste
condition non les molestava.
Le natura anque habeva dotate
al puera un grande beltate, e le puero possedeva un
dono multo special.
Con su manos ille poteva cultivar flores le plus
belle, arbores le plus
prolific, e jardines le plus luxuriante.

Tosto illes se maritava e se installava in un parve
casa al bordo del
village.  Le puero laborava desde le matino usque le
crepusculo.  Mesmo
assi, quando ille retornava a su casa, ille sempre
geniculava in su
jardin pro plantar flores le plus
belle.

Le matino, ante salir pro su travalio, ille vadeva
novemente a su
jardin pro cortar le flores le plus incantator pro su
sposa juvene.  Durante
un certe periodo de tempore, isto placeva a illa.

Multe personas sovente se deteneva ante su casetta
pulchre pro admirar
le flores magnific de su jardin.  Quando le femina
reguardava trans le
cortinas de su casa, illa videva lor expressiones de
admiration e
esseva incantate.

Con le tempore illa deveniva fatigate del admiration
del povre
habitantes del village.  Illa anque habeva audite
parlar del parve citate
vicin, de su grande magazines, de su botecas, e del
animation excitante del
mercato.

Le proxime matino, quando su marito entrava con un
brachiata de flores
fresc illa los pulsava al latere iratemente.

"Io es fatigate de iste village," diceva illa.  "Io es
fatigate de tu
flores.  "Que nos vade trovar un casa in le citate!"

Tristemente, le homine poneva le flores a un latere e
vadeva al citate
pro cercar un casa.

Il non esseva facile trovar un bon loco proque le
major parte del casas
parve e gris esseva proxime inter se in rangos longe
sin quasi ulle
spatio pro flores o arbustos.  Finalmente ille trovava
in le peripheria
del citate un casa circumferite
per un parve jardin e lo comprava.  Ille geniculava
immediatemente pro
plantar unes arbustos e sepes plen de color.  Postea
ille retornava al
village pro cercar su sposa e portar la a su nove
focar.

Quando illes arrivava a lor nove casa, le jardin
integre floresceva
radiantemente.  Le gente qui passava per illac se
deteneva in admiration
proque un tal spectaculo de beltate esseva rarissime.

Post pauc tempore le homine esseva occupatissime.
Omnes veniva a ille
pro consilios.  Un persona habeva un terrassa que ille
voleva plenar de
flores.  Un altere persona habeva un parve corte que
ille voleva
converter in un jardin.  Con su tocco
magic, le juvene homine tosto faceva florescer le
casas gris.  E, in
medio del placia del citate, ille plantava un querco
in le umbra del qual
le residentes del citate poteva seder se e conversar.

Su femina, intertanto, vadeva al magazines pro comprar
cappellos e
habitos nove.  Retornante a casa, illa sempre trovava
gruppos de flores
fresc proque su marito apportava diariemente a illa un
bouquet nove.

Durante un periodo de tempore, isto la satisfaceva.
Ma unes dies
postea illa videva photographias del grande capital de
su pais in le qual
viveva le rege e su ministros.  Illa videva unes
imagines del receptiones
sumptuose regal, con damas vestite
de gala, coperite de joieles splendide.

Quando su sposo intrava ille die con un brachiata de
flores fresc, illa
los pulsava a latere iratemente.

"Io es fatigate del vita de iste citate parve," illa
diceva.  Io es
faticate de tu flores.  Que nos trova un casa in le
capital, ubi vive le
rege!"

In iste momento, su marito deveniva multo triste.
Ille amava iste
parve citate que ille mesme habeva salvate de su
eterne condition gris.
Ille anque amava le gente.  Ma ille voleva satisfacer
omne le desiros de
su femina proque ille la amava
immensemente.

Le proxime die, ille viagiava al grande urbe, con omne
su edificios
excellente, omne su luxo e excitamento, ma etiam con
omne su ruito e
pulvere.  Tosto ille trovava un palatio magnific, cuje
amplie grados de
marmore blanc conduceva del terrassa
al parco adjacente.  Immediatemente ille comenciava
travaliar.  Unes
dies esseva necesse ante que floresceva lo que ille
habeva plantate.

Quando le jardineros del parco videva le homine
geniculate sur le
parterre del flores, illes comenciava rider proque in
le grande urbe le
gentilhomines non se geniculava sur tal cosas.  Ma
post unes dies, quando
le parco se plenava de flores, le
jardineros comprendeva que le nove jardinero esseva un
magico de
flores.  Illes non plus rideva ma essayava discoperir
como ille habeva create
omne iste splendor.

Su femina nunc esseva felice.  Illa comprava unes
vestimentos carissime
e tosto assisteva al receptiones del rege.  Admirate a
causa de su
beltate, illa recipeva invitationes ex omne partes del
urbe.

Retornante un vice a casa, illa trovava gruppos de
flores bellissime,
create pro illa per su marito.  Iste vita de luxo e
conforto la
satisfaceva durante multe tempore.

Ma un matino, quando illa se reguardava in le speculo,
le femina del
jardinero videva que illa habeva comenciate a
inveterar.  Con un pauco de
cosmeticos, illa poteva celar su rugas, ma illa timeva
que ante multe
tempore alteres viderea que su
beltate gradualmente disappareva.  Illa resolveva
evitar isto.

Illa tunc memorava haber audite parlar de un insula
ubi le tempore
pareva cessar e ubi le sol brillava cata die.  In ille
momento, illa diceva
a su marito:  "Io es fatigate de viver hic in le
capital con su gente
vacie e stilo de vita superficial.
Io es fatigate del parco.  Io es fatigate de tu
flores.  Que nos trova
un casa in le insula, ubi le sol brilla cata die e le
litores de arena
blanc se extende usque le mar blau!

Le homine esseva multo discoragiate post audir iste
parolas, ma le
matino sequente ille partiva in cerca de un insula pro
placer a illa.

Durante que le barca glissava sur le undas, ille
pensava a omne le
jardines que ille habeva create pro dar gaudio a su
femina.  Ma nunc ille
sapeva que illos non significava ullo a illa.  Saper
isto provocava in
ille un grande disillusion.  Plus
ille navigava sur le undas, plus ille esseva triste
usque le puncto de
dolor.

Finalmente ille disimbarcava sur un insula.  Un villa
multo attractive
stava sur su costa.  Le jardin descendeva in belle
terrassas usque le
arenose costa blanc e le mar blau que lo toccava.  Le
homine geniculava
immediatemente pro plantar su flores,
ma ille esseva plen de infelicitate usque le ungulas
de su manos, e su
pensatas remaneva sombre.  Quando finalmente ille
habeva finite su
labor de plantar, ille retornava pro cercar su femina.

Le jardinero debeva navigar con su femina plure dies
ante arrivar al
insula.  Finalmente illes percipeva le plagia e le
villa reflectente un
blanco radiante.  Ma quando illes attingeva le jardin,
le femina notava
que illo esseva plen de rosas nigre.

"Proque non plantava tu flores brillante?" demandava
illa.  Il pareva
esser le prime vice que illa notava su travalio.
"Porta a me alicun
flores vive!"  Ma ille solmente altiava le spatulas
impotentemente e la
reguardava con un immense tristitia.
Ille sapeva que illa habeva destruite omne le gaudio
in ille.

Su femina, non comprendente le tristitia sur su facie,
diceva, "Si tu
non pote facer isto tu mesme, que tu apporta a me un
jardinero, e tu
pote retornar a tu village de paisanos!"

In responsa su marito se tornava sin pronunciar un
parola e vadeva
verso le plagia.  Ille se imbarcava e quitava le
insula, viagiante sur le
mar.

Le femina remaneva sur le insula, ubi le stranie
flores nigre cresceva
in omne partes.  Nulle jardinero unquam poteva
controlar lor
crescimento, e tosto le vitas del rosas comenciava
formar un boscage dense que
imprisionava le femina in le insula.

Le homine retornava al village de su juventute.  Ille
se installava in
le casa parve al bordo del village, e quasi si tosto
que ille
geniculava in su jardin le flores belle que ille
habeva plantate illac in le
annos antea comenciava crescer de
novo.


__________________________________
Do you Yahoo!?
Yahoo! SiteBuilder - Free, easy-to-use web site design software
http://sitebuilder.yahoo.com