Io voleva dicer que si in le passato, pro exemplo, on non exigeva le cognoscentia del lingua national pro conceder le citatania, hodie nos non debe dicer que, pois que in le passato non lo faceva, nos hodie non pote facer lo; al contrario, nos hodie pote facer lo e pote anque exiger le cognoscentia de un minimo de historia e de cultura del stato del qual le emigrante vole le citatania! Isto me sembla assatis concrete. Io, pro exemplo, ha vivite in Libya desde 2 annos de etate usque a 13 annos de etate; nos non voleva e non habeva le citatania libyc, sed nos e multe altere italianos como nos esseva illac pro labor, con tote le permissiones in regula; anque si nos non era citatanos libyc, in le unic schola italian in Tripoli (schola el Maziri) nos debeva, usque al 1977-78 facer le altiamento de bandiera libyc, audir le hymno national libyc, cata classe in fila pro duo; le studio del lingua arabe esseva obbligatori certe usque al 1983, quando io partiva ab libya (forsan lo es anque hodie , io non sape) , e etiam le studio del si dicite materias social libyc; io roga multe minus: nulle altiamento de bandiera, nulle himno oblicatori pro totos; solmente pro illes qui desira le citatania un breve curso de lingua national e de historia del patria. Fin. Isto pro omne stato; in particular, isto esserea possibile pro le statos del UE, si on lo vole, obviemente.