Allegra,

Heri, io scribeva isto texto, desirante que illo sia un "pan de
communion" inter credentes e humanistes (esque le humanismo non es un
altere maniere de creder in Deo ?)

PRECARIA
--------

Le nocte es profunde,
Io te preca, Deo grande,
        Que omnes, nos cessa de demandar te le pace e le justicia, sed que nos
comprende que tu ha placiate in nostre manos satis talentos e satis
fortia pro que nos, nos sia artisanes de pace e de justitia,
        Que omnes, nos cessa de demandar te le caritate, sed que nos senti que
tu ha deponite satis melle in nostre corde pro que nos pote amar,
        Que omnes, nos cessa de demandar te le felicitate, sed que nos realisa
que le humanitate non es digne de illo, durante que il ha encora
lacrimas amar.

Le nocte es profunde,
Io te preca, Deo grande,
que mesmo si le felicitate s'escappa intre le digitos de mi compassion,
io pote sempre vider que le joia remane.
Si, le joia me remane,
io lo vide in le stella que me parla del aurora
e in le riso innocente de mi filio,
Io vole recipe lo e lasser fluer lo in mi anima,
Io vole offerer mi memoria dolorose al riviera del joia e al fonte del
pardono.
Io volerea que le petras vulnerante de mi vita sia polite per iste aqua
pur e que illes deveni petras belle,
ronde e dulce como le gena de un infante.

....

Amicalmente,
Anne