In un parve village in un certe parte de iste grande
e vaste mundo viveva duo juvenes que se amava.  Ambes
esseva multo povre, ma omne le alteres in su village
anque lo esseva, e iste condition non les molestava.
Le natura anque habeva dotate al puera un grande
beltate, e le puero possedeva un dono multo special.
Con su manos ille poteva cultivar flores le plus
belle, arbores le plus prolific, e jardines le plus
luxuriante.

Tosto illes se maritava e se installava in un parve
casa al bordo del village.  Le puero laborava desde
le matino usque le crepusculo.  Mesmo assi, quando
ille
retornava a su casa, ille sempre geniculava in su
jardin pro plantar flores le plus belle.

Le matino, ante salir pro su travalio, ille vadeva
novemente a su jardin pro cortar le flores le plus
incantator pro su sposa juvene.  Durante un certe
periodo de tempore, isto placeva a illa.

Multe personas sovente se deteneva ante su casetta
pulchre pro admirar le flores magnific de su jardin.
Quando le femina reguardava trans le cortinas de su
casa, illa videva lor expressiones de admiration e
esseva incantate.

Con le tempore illa deveniva fatigate del admiration
del povre habitantes del village.  Illa anque habeva
audite parlar del parve citate vicin, de su grande
magazines, de su botecas, e del animation excitante
del mercato.

Le proxime matino, quando su marito entrava con un
brachiata de flores fresc illa los pulsava al latere
iratemente.

"Io es fatigate de iste village," diceva illa.  "Io
es fatigate de tu flores.  "Que nos vade trovar un
casa
in le citate!"

Tristemente, le homine poneva le flores a un latere
e vadeva al citate pro cercar un casa.

Il non esseva facile trovar un bon loco proque le
major
parte del casas parve e gris esseva proxime inter se
in rangos longe sin quasi ulle spatio pro flores o
arbustos.  Finalmente ille trovava in le peripheria
del citate un casa circumferite per un parve jardin
e lo comprava.  Ille geniculava immediatemente pro
plantar unes arbustos e sepes plen de color.  Postea
ille retornava al village pro cercar su sposa e portar
la a su nove focar.

Quando illes arrivava a lor nove casa, le jardin
integre floresceva radiantemente.  Le gente qui
passava per illac se deteneva in admiration proque un
tal spectaculo de beltate esseva rarissime.

Post pauc tempore le homine esseva occupatissime.
Omnes veniva a ille pro consilios.  Un persona habeva
un terrassa que ille voleva plenar de flores.  Un
altere persona habeva un parve corte que ille voleva
converter in un jardin.  Con su tocco magic, le juvene
homine tosto faceva florescer le casas gris.  E, in
medio del placia del citate, ille plantava un querco
in le umbra del qual le residentes del citate poteva
seder se e conversar.

Su femina, intertanto, vadeva al magazines pro comprar
cappellos e habitos nove.  Retornante a casa, illa
sempre trovava gruppos de flores fresc proque su
marito apportava diariemente a illa un bouquet nove.

Durante un periodo de tempore, isto la satisfaceva.
Ma unes dies postea illa videva photographias del
grande capital de su pais in le qual viveva le rege e
su ministros.  Illa videva unes imagines del
receptiones sumptuose regal, con damas vestite de
gala, coperite de joieles splendide.

Quando su sposo intrava ille die con un brachiata de
flores fresc, illa los pulsava a latere iratemente.

"Io es fatigate del vita de iste citate parve," illa
diceva.  Io es faticate de tu flores.  Que nos trova
un casa in le capital, ubi vive le rege!"

In iste momento, su marito deveniva multo triste.
Ille
amava iste parve citate que ille mesme habeva salvate
de su eterne condition gris.  Ille anque amava le
gente.  Ma ille voleva satisfacer omne le desiros de
su femina proque ille la amava immensemente.

Le proxime die, ille viagiava al grande urbe, con omne
su edificios excellente, omne su luxo e excitamento,
ma etiam con omne su ruito e pulvere.  Tosto ille
trovava un palatio magnific, cuje amplie grados de
marmore blanc conduceva del terrassa al parco
adjacente.  Immediatemente ille comenciava travaliar.
Unes dies esseva necesse ante que floresceva lo que
ille habeva plantate.

Quando le jardineros del parco videva le homine
geniculate sur le parterre del flores, illes
comenciava rider proque in le grande urbe le
gentilhomines non se geniculava sur tal cosas.  Ma
post unes dies, quando le parco se plenava de flores,
le jardineros comprendeva que le nove jardinero esseva
un magico de flores.  Illes non plus rideva ma
essayava discoperir como ille habeva create omne iste
splendor.

Su femina nunc esseva felice.  Illa comprava unes
vestimentos carissime e tosto assisteva al receptiones
del rege.  Admirate a causa de su beltate, illa
recipeva invitationes ex omne partes del urbe.

Retornante un vice a casa, illa trovava gruppos de
flores bellissime, create pro illa per su marito.
Iste vita de luxo e conforto la satisfaceva durante
multe tempore.

Ma un matino, quando illa se reguardava in le speculo,
le femina del jardinero videva que illa habeva
comenciate inveterar.  Con un pauco de cosmeticos,
illa poteva celar su rugas, ma illa timeva que ante
multe tempore alteres viderea que su beltate
gradualmente disappareva.  Illa resolveva evitar isto.

Illa tunc memorava haber audite parlar de un insula
ubi le tempore pareva cessar e ubi le sol brillava
cata
die.  In ille momento, illa diceva a su marito:  "Io
es fatigate de viver hic in le capital con su gente
vacie e stilo de vita superficial.  Io es fatigate del
parco.  Io es fatigate de tu flores.  Que nos trova
un casa in le insula, ubi le sol brilla cata die e le
litores de arena blanc se extende usque le mar blau!

Le homine esseva multo discoragiate post audir iste
parolas, ma le matino sequente ille partiva in cerca
de un insula pro placer a illa.

Durante que le barca glissava sur le undas, ille
pensava a omne le jardines que ille habeva create pro
dar gaudio a su femina.  Ma nunc ille sapeva que illos
non significava ullo a illa.  Saper isto provocava in
ille un grande disillusion.  Plus ille navigava sur le
undas, plus ille esseva triste usque le puncto de
dolor.

Finalmente ille disimbarcava sur un insula.  Un villa
multo attractive stava sur su costa.  Le jardin
descendeva in belle terrassas usque le arenose costa
blanc e le mar blau que lo toccava.  Le homine
geniculava immediatemente pro plantar su flores, ma
ille esseva plen de infelicitate usque le ungulas de
su manos, e su pensatas remaneva sombre.  Quando
finalmente ille habeva finite su labor de plantar,
ille retornava pro cercar su femina.

Le jardinero debeva navigar con su femina plure dies
ante arrivar al insula.  Finalmente illes percipeva
le plagia e le villa reflectente un blanco radiante.
Ma quando illes attingeva le jardin, le femina notava
que illo esseva plen de rosas nigre.

"Proque non plantava tu flores brillante?" demandava
illa.  Il pareva esser le prime vice que illa notava
su travalio.  "Porta a me alicun flores vive!"  Ma
ille
solmente altiava le spatulas impotentemente e la
reguardava con un immense tristitia.  Ille sapeva que
illa habeva destruite omne le gaudio in ille.

Su femina, non comprendente le tristitia sur su facie,
diceva, "Si tu non pote facer isto tu mesme, que tu
apporta a me un jardinero, e tu pote retornar a tu
village de paisanos!"

In responsa su marito se tornava sin pronunciar un
parola e vadeva verso le plagia.  Ille se imbarcava e
quitava le insula, viagiante sur le mar.

Le femina remaneva sur le insula, ubi le stranie
flores
nigre cresceva in omne partes.  Nulle jardinero unquam
poteva controlar lor crescimento, e tosto le vitas del
rosas comenciava formar un boscage dense que
imprisionava le femina in le insula.

Le homine retornava al village de su juventute.  Ille
se installava in le casa parve al bordo del village,
e quasi si tosto que ille geniculava in su jardin le
flores belle que ille habeva plantate illac in le
annos
antea comenciava crescer de novo.

__________________________________
Do you Yahoo!?
Yahoo! SiteBuilder - Free, easy-to-use web site design software
http://sitebuilder.yahoo.com