Con respecto al modo subjunctive, il non es impossibile
exprimer conceptos tentative, subjective, hypothetic
sin un forma verbal inflecte pro iste modo. Le tendentia
in multe linguas es a usar le indicative plus e plus
pro tal expressiones, mesmo in linguas que possede un
forma inflecte verbal del subjunctivo.

Rebecca Posner, in su "The Romance languages" dice
que "le linguas romance a pena usa le subjunctivo in
phrases primari, nonobstante illo supervive in
un optativo in imperativos del tertie persona:

ital. esp. (¡) Venga! 'Que ille veni!" e in
imperativos negative in le linguas iberic:

esp.  ¡No vengas!, cat. No vingui!  Ptg. Não venhas!
       Interlingua: Non veni!

Interlingua ha "sia" que es le sol forma inflecte
subjunctive, presente, de "esser".

Io ama lilios del valles, sia in le campo, sia in
un vaso.

Io vole que le juvene maritas sia felice!

Generalmente in interlingua on pote exprimer
hypothetic casos con le tempore perfecte indicative e
le conditional, in conjunction con "si", e altere
conjunctiones.

"Hodie il face nive, e si io non esseva confinate a
mi lecto, io esserea foras con mi pinctos, pingente
un scena de nive."

Interlingua equalmente ha modos imperative, que
es exprimite con "sia", "que... ", le infinitivo, e le
indicative del tempore presente sin un subjecto.

Non fumar!

Veni!

Non lo face!

Aperi le porta!


Assi interlingua ha un modo subjunctive, mais illo non
ha e non ha le necessitate de un distincte forma inflecte
de verbos pro indicar lo.

Stan Mulaik