Amicos! Un altere traduction. Bon lectura!

===================================================================
Le umbra de un surriso ha florescite in le labios de Vanda (...).
Illa se sentiva vindicate de tote aquello que Quincas habeva facite
su familia suffrer (...). Aquelle humiliation de dece annos. Dece
annos habeva vivite Joaquim aquelle vita absurde. "Rege del
vagabundos de Bahia", illes scribeva super ille in le columnas
policial del gazettas (...), ubi a vices su abjecte photographia
era stampate. Mi Deo!, quanto pote un familia suffrer in le mundo
quando le destino le reserva le cruce de un patre sin conscientia
de su deberes!

Mais ora illa se sentiva contente: Reguardante le cadavere in le
feretro quasi luxuose, a veste nigre e manos cruciate super le
pectore, in un attitude de devote compunction. (...) Vanda ha
pensate que Otacília se sentirea felice in le distante circulo de
universo ubi illa se trovarea. Proque se imponeva finalmente su
voluntate, le filia devotate habeva restaurate Joaquim Soares da
Cunha, aquelle bon, timide e obediente sposo e patre: bastava levar
le voce e clauder le facie pro haber le cordial e conciliator.
(...)

Voleva Vanda in aquelle hora de intime satisfaction, de pur
victoria (...) oblidar le ultime dece annos (...) pro recordar se
solmente del infantia, del adolescentia, le fidantiamento, le
maritage, e le figura mansuete de Joaquim Soares da Cunha medio
celate in un confortabile legente le jornales, tremente quando le
voce de Otacília le appellava, reprehensive:

-- Quincas!

(...)

Il era curiose: Illa non se rememorava multe detalios ligate al
patre. Como si ille non habeva participate activemente in le vita
del casa. Illa poterea passar horas e horas rememorante se
Otacília, scenas, factos, phrases, evenimentos ubi le matre era
presente. Le veritate es que Joaquim solo habeva comenciate a
contar in lor vitas quando, in aquelle die absurde, post haber
appellate Leonardo como "grande idiota", ille habeva reguardate
verso illa e Otacília e habeva lanceate a lor facies,
inexpectatemente:

-- Viperas!

E, con le maxime naturalitate de iste mundo, como si ille realizava
le minime e le plus banal del actos, ille habeva partite e non ha
retornate jammais.

A isto, totevia, Vanda non voleva pensar. De novo illa ha
regressate al infantia, era ancora la ubi illa incontrava plus
precise le figura de Joaquim. Per exemplo, quando illa, puera de
cinque annos, a capillos buclate e ploro facile, habeva habite
aquelle febre alarmante. Joaquim non habeva abandonate le camera,
sedite juxta le lecto del parve infirma, prendente su manos, dante
a illa le remedios. Ille era un bon patre e un bon sposo. Con iste
ultime memoria, Vanda se ha sentite sufficientemente commovite e --
si il haberea plus personas in le vigilia funebre -- capace de
plorar un pauc, como es le obligation de un bon filia.

Physiognomia melancholic, illa ha reguardate le cadavere. Calceos
lustrose, ubi brillava le lumine del candellas, pantalones de plica
perfecte, paletot nigre accommodante, le manos devote cruciate
super le pectore. Illa ha deponite le oculos super le facie
disbarbate. E illa ha prendite un choc, le prime.

Illa ha vidite le surriso. Surriso cynic, immoral, de uno qui se
diverteva. Le surriso non habeva cambiate, contra illo nihil habeva
obtenite le expertos del compania funerari. Equalmente illa, Vanda,
habeva oblidate recommendar les un physiognomia plus condigne, plus
de accordo con le solemnitate del morte. Ille habeva continuate con
aquelle surriso de Quincas Crito d'Aqua e, ante aquelle surriso de
derision e burla, a que serviva le calceos nove (...), a que
serviva veste nigre, camisa albe, barba facite, capillo gummate,
manos ponite in precaria? Proque Quincas rideva de aquello tote, un
riso que se ampliava, allargava, que pauc a pauc resonava in le
cabana immunde. Ille rideva con le labios e con le oculos (...) .
Le surriso de Quincas Crito d'Aqua.

E Vanda ha audite, le syllabas distaccate con nitiditate
insultante, in le silentio funebre:

-- Vipera!
===================================================================

Jorge Amado, "A morte e a morte de Quincas Berro d'Água" ["Le morte
e le morte de Quincas Crito d'Aqua"]

Ensjo.